ΗΜΕΡΙΔΑ
«Και οι Αστυνομικοί έχουν μάνες»
Ομιλία Γραμματέως Γυναικών της ΠΟΑΣΥ κας Μαρίας ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Από την αγωνία της νιότης στον Γολγοθά της επιβίωσης
Ποια είναι Μάνα; Εκείνη που βιώνει το θαύμα της γέννησης; Εκείνη αναλαμβάνει εφ' όρου ζωής την ευθύνη να μεγαλώσει και να γαλουχήσει έναν άνθρωπο; Ο ρόλος της, μεγάλος για ολόκληρη την Ανθρωπότητα. Ένα ταξίδι η ζωή της στο άγνωστο. Μαθαίνει στο παιδί της τα πρώτα βήματα, τις πρώτες λέξεις, τις αξίες και τα ιδανικά της ζωής. Φύλακας Άγγελος, Άγρυπνος Φρουρός. Αρωγός στις επιθυμίες. Κάτω από τα φτερά της μεγαλώνει το καλό της, προετοιμάζοντάς το για την ώρα που θα ανοίξει τα δικά του φτερά και θα πετάξει για το ταξίδι της ζωής. Τα εχέγγυα για τον καλό δρόμο του τα προσφέρει από την πρώτη του στιγμή.
Και το λουλούδι άνθισε!
Μπροστά του ο δρόμος της επιλογής! Ποιό είναι εκείνο το επάγγελμα που θα επιλέξει; Πόσο καθοριστική είναι η στήριξη της μάνας, αλλά και της οικογένειας, στην επιλογή αυτή; Και η επιλογή ακούστηκε σαν καταδικαστική απόφαση: "Αστυνομικός θέλω να γίνω!" Ακόμα και για τις οικογένειες, που στα μέλη τους υπάρχει αστυνομικός, η είδηση πέφτει βαριά. Και ίσως είναι εκείνες οι οικογένειες, που προσπαθούν να μεταπείσουν το παιδί τους να επιλέξει κάτι διαφορετικό. Έχω προσωπική εμπειρία.
Ένεκα της δεινής οικονομικής θέσης που βρίσκεται η χώρα, η προετοιμασία για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θυμίζει ζυγό για τη μέση ελληνική οικογένεια. Φροντιστήρια, βιβλία, ένα κουτσό εκπαιδευτικό σύστημα που θα ξεζουμίσει την άδεια τσέπη του ελληνικού νοικοκυριού. Ο λογιστής της οικογένειας, η μάνα, θα εγκρίνει τις δαπάνες για την προετοιμασία. Πενιχρά τα έσοδα του οικογενειακού προϋπολογισμού. Η μάνα, όμως, ξέρει... Θα μειώσει στο ελάχιστο τις κάποιες οικογενειακές ανάγκες και θα εξαλείψει εντελώς τις δικές της, ώστε να δώσει στο σπλάχνο της τα εφόδια που χρειάζεται. Αλλά αστυνομικός; Δεν μπορούσε να πει: Γιατρός; Είναι οι κρυφές της σκέψεις.
Η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό εισερχομένων στις Σχολές της Ελληνικής Αστυνομίας είναι κατόπιν συνειδητής επιλογής και όχι από την συγκυρία αυξομειώσεως των μορίων ή τυχαία επιλογή στο μηχανογραφικό των Πανελλαδικών Εξετάσεων.
Έφτασαν οι εξετάσεις και το παιδί πέτυχε! Συγχαρητήρια και περηφάνια καλύπτει τον αέρα στον προαύλιο χώρο του σχολείου. Ένα πέρασε ιατρική, άλλο πολυτεχνείο, άλλο παιδαγωγικά. Το δικό σου; Αστυνομία; Με τόσο καλή βαθμολογία; Μα γιατί το παιδί; Τα σχόλια των άλλων μανάδων ποικίλα μπροστά στον πίνακα ανακοινώσεων της μεγάλης επιτυχίας.
Και τώρα; Καλωσορίσατε στην αστυνομική οικογένεια! Δεν θα περάσει πολύς καιρός, έως την ώρα, που η πατρική οικογένεια του νέου μέλους μας, θα αντιληφθεί ότι το παιδί της επέλεξε έναν τρόπο ζωής και όχι μια δουλειά. Από τη μια ο οπλισμός, από την άλλη το ωράριο εργασίας...
Η μάνα του αστυνομικού έχει πλεόν μία έννοια. Να επιστρέψει το παιδί της από τη δουλειά. Η σκληρή πραγματικότητα ήταν πριν, μια υποψία στο μυαλό της. Τώρα βιώνει τα πάντα διαφορετικά. Εγκληματικότητα, φόνοι, ναρκωτικά, παραβατικότητα, βία, κίνδυνος... Όλα αυτά, θαρρείς πως δεν υπήρχαν ποτέ πριν.
Στον μικρόκοσμό της η μάνα είναι πολύ υπερήφανη για τον αγώνα του παιδιού της για μια καλύτερη Κοινωνία. Τον εσωτερικό της κόσμο, όμως, συντρίβουν πολλές φορές τα ΜΜΕ, ο περίγυρος, ή τα γεγονότα. Νιώθει μια ολόκληρη Κοινωνία απέναντι από τον αστυνομικό. Την ίδια Κοινωνία, την οποία αυτός υπηρετεί με αυτοθυσία και αυταπάρνηση. Η μάνα πληγώνεται. Μόνο εκείνη ξέρει τι θυσίες χρειάστηκε να κάνει για να καμαρώνει το παιδί της να στέκεται τίμιο και ταπεινό μπροστά στο Νόμο, δίπλα στον Συνάνθρωπο, απέναντι στην Αδικία.
Πόσες μάνες δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να υπερασπιστούν τα παιδιά τους; Τη δουλειά των παιδιών τους... Πόσες μάνες δεν ήθελαν να πράξουν ανάλογα με αυτά που έπραξε η κυρία Τσολερίδου! Μια ανάγκη της στιγμής, η φωνή της αλήθειας. Είναι υπερήφανη η μάνα, που ζεί και μεγαλώνει τα παιδιά της μέσα στον κόσμο. Δεν έχει άλλα εφόδια να τους δώσει. Στη βιοπάλη μια ζωή, αγωνίζεται για τα προς το ζην, μη έχοντας δυστυχώς η ίδια τη πολυτέλεια για γαλλικά και πιάνο. Δεν αντιλαμβάνεται κιόλας αυτήν την ιδιαίτερη κουλτούρα των ανθρώπων, που ενώ διαπράττουν ποινικά αδικήματα, θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται χρησιμοποιώντας πολιτικούς όρους, αλλά μη έχοντας στην πραγματικότητα κανένα σημείο αναφοράς με τέτοιου είδους ιδεολογίες. Τα πράγματα είναι πιο απλά στο μυαλό της. Τί επιζητεί η μάνα του αστυνομικού; Ό,τι και η μέση Ελληνίδα μάνα. Ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί της. Μια καλύτερη ζωή από αυτή που είχε η ίδια.
122 Νεκροί Αστυνομικοί που έπεσαν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος από το 1984 έως το 2013. Ένα κομμάτι σημαίας, τριάντα αβολίδωτα, βαρύγδουποι επικήδειοι. Αυτά είναι όλα όσα επιστρέφει η Πολιτεία στη μάνα που χάνει το παιδί της εν ώρα Υπηρεσίας. Θύματα εγλκηματικών εενεργειων, τρομοκρατικών επιθέσεων, θύματα σε συμπλοκές, τροχαία ατυχημάτα και άλλα συμβάντα. Βαρύς ο φόρος τιμής για μια Κοινωνία, που δεν έχει αποδεχθεί πλήρως ότι ο αστυνομικός είναι σπλάχνο της και τον βάζει απέναντι. Γιατί κι αλλιώς δεν θα ήταν εύκολο. Κυματοθραύστης της κοινωνικής αγανάκτησης και της οικονομικής αθλιότητας, όχι σαρξ εκ της σαρκός της.
Κι όμως... Τα προβλήματα των αστυνομικών είναι κοινά με αυτά των υπολοίπων κοινωνικών ομάδων. Τί είναι, όμως, εκείνο που μας βάζει απέναντι στον κόσμο; Τί είναι εκείνο που ακόμα και τη μάνα ενοχλεί; "Η εξουσία που έχετε", λένε κάποιοι. Εξουσία; Μεγάλη λέξη για κάποιον που δεν γνωρίζει τί δουλεύει αύριο, που ξενυχτάει υπηρετώντας το καθήκον για 2 ευρώ την ώρα, που η πενθήμερη εργασία του υπόλοιπου Δημοσίου, είναι και θα είναι άγνωστη έννοια γι' αυτόν...
Μήπως, λοιπόν, είναι ο τρόπος που χρησιμοποιείται για να εφαρμόσει μία από τις αποστολές της Αστυνομίας; Την καταστολή. «Αυτό είναι», θα έλεγαν πολλοί. Δεν υπήρχε, όμως, αυτή η καταστολή, με τη φορτισμένη της διάσταση, στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στις αρχές Φεβρουαρίου στην ευρύτερη περιοχή της Κοζάνης. Τότε τί συμβαίνει λοιπόν; Γιατί όλη αυτή η εσωστρέφεια, η οποία επιβάλλεται, προκειμένου κάποιοι ηθελημένα με αυτόν τον τρόπο να κρατήσουν την Αστυνομία από τη μια πλευρά, αλλά και την Κοινωνία από την άλλη; Βολεύει, προφανώς, να ξεχάσει η Κοινωνία ότι αποτελούμε κομμάτι της. Βολεύει να ξεχάσει ο Αστυνομικός από πού προέρχεται και ποιος πραγματικά είναι ο ρόλος του.
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο είμαστε εδώ σήμερα! Παλεύουμε ενάντια στην "τεχνιτή" εσωστρέφεια. Κάνουμε άνοιγμα και κάλεσμα στην Κοινωνία. Ένα βήμα από την κάθε πλευρά είναι πλεόν επιβεβλημένο. Γιατί Αστυνομία, είμαστε εμείς, αλλά Κοινωνία, είμαστε ΟΛΟΙ εμείς. Βιώνουμε την ίδια πραγματικότητα, έχουμε τα ίδια προβλήματα, επιθυμούμε τα ίδια πράγματα. Οραματιζόμαστε ένα καλύτερο Αύριο.
