Κοιμισμένη πολιτεία
Μια που διαλύονται πια τα μαύρα σύννεφα του χειμώνα κι έρχεται ορμητικά η άνοιξη να μας χαρίσει τις χαρές της, θα ήταν παράλογο να μην αφήσουμε τους εαυτούς μας να γευτούν όλα της τα κάλη, όσο και όποτε μπορούμε φυσικά, σε πείσμα των δυσκολιών που μας επιφυλάσσουν τα Μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι. Αρκετά έχουμε αγανακτήσει με τους πρωταίτιους της τραγωδίας που βιώνουμε όλοι μας ως κοινωνία και ως χώρα, είναι καιρός, να μετατρέψουμε την αγανάκτηση αυτή σε κινητήρια δύναμη για μια καλύτερη ζωή, ζώντας ο καθένας τη δική του άνοιξη και όλοι μαζί την άνοιξη που μας αρμόζει.
Η ΠΟΑΣΥ έδωσε ένα σκληρό αγώνα, πρωτοπορώντας σε ευρηματικές κινητοποιήσεις και παραστάσεις διαμαρτυρίας, καταγράφοντας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη την εναντίωσή της στις γνωστές επιλογές των διεθνικών κέντρων εξουσίας και επιβολής μιας πολιτικής που δεν επιβεβαιώνει τις προσδοκίες ούτε καν εκείνων που την εμπνεύστηκαν. Ακολούθησε το δικό της συγκρουσιακό δρόμο με κατεστημένα συμφέροντα και αντιλήψεις, έχοντας το δίκιο με το μέρος της και φυσικά την ελληνική κοινωνία δίπλα της. Παρά τα δικά τους προβλήματα, οι συμπολίτες μας αναγνωρίζουν ότι βαδίζουμε στην κόψη του ξυραφιού κι εμείς, αγωνιζόμενοι και μη κρυπτόμενοι πίσω από εξουσιαστικούς ρόλους και λογικές του παραλόγου.
Έτσι διαφυλάσσουμε τη συνδικαλιστική μας ταυτότητα και εγγράφουμε υποθήκες για το αύριο, χωρίς να παραβλέπουμε ότι με όσα κάναμε, δεν πετύχαμε τους στόχους μας. Δώσαμε όμως άνισες μάχες και εκ των πραγμάτων πλέον καλούμαστε να ενδυναμώσουμε τον αγώνα μας σε όλα τα μέτωπα. Έχουμε τη δύναμη για αυτό, παρά το γεγονός ότι κάποιοι προσπαθούν να μας αποκοιμήσουν.
Αν δεν αγωνιστούμε εμείς, αν δεν «ματώσουμε» εμείς, τότε ποιος θα νοιαστεί για μας; Μήπως αυτή δεν ήταν η μοίρα του ανθρώπου από τότε που γεννήθηκε, πασχίζοντας να βγει από το σκοτάδι στο ξέφωτο, ακολουθώντας πάντα την μακρινή ηλιαχτίδα που του ‘δειχνε το δρόμο;
