Γραμματέας Δ.Σ. Π.Ο.ΑΣ.Υ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ Βασίλης
Εύκολος στόχος η ΠΟΑΣΥ
Τα Πρωτοβάθμια Σωματεία της χώρας διανύουν μια περίοδο που όλοι οι συνάδελφοί μας καλούνται να επιλέξουν τους εκπροσώπους τους στα συνδικαλιστικά δρώμενα.
Κατά το παρελθόν, ως γνωστόν, βρέθηκαν πραγματικοί Ηγέτες, οι οποίοι καθοδηγούσαν τους συναδέλφους στις διάφορες διεκδικήσεις σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο, χωρίς να μετακυλύουν τις δικές τους ευθύνες προς την Ομοσπονδία, και οι οποίοι ήταν πάντα στο πλευρό τους για να υπερασπιστούν όλοι μαζί τα εργασιακά τους δικαιώματα. Υπήρξαν όμως και άλλοι, «αλεξιπτωτιστές», οι οποίοι βρέθηκαν συγκυριακά στο τιμόνι κάποιας Ένωσης ή σε αξιώματα της Ομοσπονδίας, αλλά η έγνοια τους ήταν να ...εισπράξουν κυρίως προσωπικά οφέλη.
Επειδή γνωρίζουμε ότι «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», οι συνάδελφοι πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί σε αυτή τη χρονική στιγμή που περνά ο τόπος μας. Ο αγώνας είναι καθημερινός και δύσκολος. Κατακτήσεις ακυρώνονται και το μέλλον είναι αβέβαιο. Θα πρέπει να έχουν τους καλύτερους δυνατούς εκπροσώπους που πάνω από όλα θα τους αγαπάνε και θα επιδεικνύουν τη μαχητικότητά τους, στην πρώτη γραμμή του μετώπου, κατ' αρχήν του δικού τους σωματείου. Εκεί που υπάρχουν τα προβλήματα, στα τμήματα και στις Υπηρεσίες μάχης. Τέτοιοι συνάδελφοι υπάρχουν πολλοί στο Σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας αρκεί να πειστούν ότι αξίζει να ασχοληθούν με το Συνδικαλισμό. Τότε θα μπορέσουν να βρεθούν μαζί με παλιούς καταξιωμένους συνδικαλιστές και να συνεχίσουν για το καλό όλων μας. Πρέπει να τους πείσουμε ότι αυτοί οι ελάχιστοι που ρίχνουν λάσπη και βρίζουν κρυπτόμενοι, κινούνται από ιδιοτέλεια, δεν έχουν καμία απήχηση και δεν ενδιαφέρονται αν με τη στάση τους απαξιώνουν το συνδικαλιστικό κίνημα.
Η αντιπαλότητα που εντέχνως καλλιεργείται κατά καιρούς μεταξύ συνδικαλιστών κάποιων Σωματείων ή και Σωματείων με την ΠΟΑΣΥ αν δεν γίνεται σκοπίμως για να απαξιωθεί το κίνημά μας και να μειωθεί η δυναμική του, γίνεται γιατί ο απρόσωπος θεσμός Σωματείο, ο θεσμός Ομοσπονδία, είναι ο εύκολος στόχος πίσω από τον οποίο συνήθως καλύπτονται προσωπικές αδυναμίες και ευθύνες ανυπαρξίας. Κάποιοι βρίζοντας μονίμως την Ομοσπονδία, σπέρνουν δυστυχώς τη σύγχυση για να καλύψουν τη δική τους απομόνωση και απομάκρυνση από τους συναδέλφους.
Το συνδικαλιστικό κίνημα πέρασε από «σαράντα κύματα» μέχρι να πετύχει τη νομιμοποίηση της λειτουργίας του. Έκανε πράγματα που ήταν αντίθετα στην Πολιτική και Φυσική Ηγεσία και κατάφερε να αποκτήσει εργασιακά δικαιώματα που για κάποιους φάνταζαν άπιαστο όνειρο. Μετά από εκείνη την λαμπρή περίοδο των συνδικαλιστικών κατακτήσεων ακολούθησε μια φυσιολογική ανάπαυλα και ένας εφησυχασμός με εκφυλιστικά φαινόμενα και τη διχόνοια που φωλιάζει σε περιόδους ειρήνης. Ξεκίνησε μια διαμάχη που τελειωμό δεν έχει με συνδικαλιστικές ώρες να σπαταλιούνται μέσα στα δικαστήρια και όχι στο δρόμο του αγώνα. Ποιούς άραγε εξυπηρέτησε αυτή η κατάσταση όταν ψηφίζονταν νομοσχέδια που αφορούσαν τον κλάδο μας και το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΑΣΥ αντί να βρίσκεται στην Βουλή και να πιέζει για λύσεις που ήταν προς το συμφέρον μας, βρίσκονταν στην Ευελπίδων;
Ο συνδικαλιστής είναι για να στηρίζει τον συνάδελφο και όχι τις «φάμπρικες» των δικηγόρων. Κι αν είναι να αναζητήσουμε ευθύνες, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, μια δημόσια συζήτηση για συγκεκριμένα θέματα. Κι αν είναι να πούμε ότι φταίμε, να το παραδεχτούμε παλικαρίσια. Κι αν αποδειχθεί ότι κι εγώ φταίω, να ζητήσω συγνώμη και να διορθώσω το όποιο λάθος μου.
Έτσι θα πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι αν θέλουμε να βγούμε από το τέλμα που μας οδήγησαν αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα. Και φυσικά να μην ξεχνάμε τη δύναμη της ψήφου μας που τελικά αντικατοπτρίζει την επιθυμία του συνόλου του Σώματος. Η «κριτική του καναπέ» δεν φθάνει και η απαξίωσή μας θα οδηγήσει σε καταστάσεις που δεν φανταζόμαστε. Ενώ εμείς θα διεκδικούμε το δικαίωμα της απεργίας, κάποιοι άλλοι θα προωθούν την κατάργηση όλων των δικαιωμάτων μας. Θα μας δολοφονούν οι κακοποιοί και θα μας λεν αυτοί είναι οι κίνδυνοι του επαγγέλματός σας...
Καλές είναι λοιπόν οι γενικότητες, αλλά καλύτερες είναι οι πράξεις. Όλων μας. Για να μη χαθεί καμία ευκαιρία. Τώρα είναι επομένως η ώρα της μεγάλης απόφασης. Να αναδείξουμε ως εκπροσώπους τους καλύτερους Συναδέλφους που πονάνε το Σώμα και το συνδικάτο μας και οι οποίοι θα διεκδικήσουν για όλους μας πιο δυναμικά, δίκαιες λύσεις στα αιτήματά μας, υπερήφανοι ότι δεν θα υποστείλουμε τη σημαία του αγώνα.
