Γραμματέας Δ.Σ. Π.Ο.ΑΣ.Υ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ Βασίλης
ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
Ποιός είναι η ΠΟΑΣΥ;
Το τροποποιημένο καταστατικό της Ομοσπονδίας μας, όπως επιτάσσει ο νέος συνδικαλιστικός νόμος, είναι πλέον σε ισχύ από τις 14 Φεβρουαρίου 2012.
Ξεχωρίζω ορισμένα σημεία: Στην παράγραφο 2 του άρθρου 2 ορίζεται σαφέστατα ότι σκοπός της Π.Ο.ΑΣ.Υ. είναι η διασφάλιση των εργασιακών συμφερόντων των Αστυνομικών Υπαλλήλων, ενώ στην παράγραφο 10 του ίδιου άρθρου αναφέρεται η προστασία των μελών από παραβιάσεις νόμων από την ίδια τη Διοίκηση. Τα αναφέρω επειδή είναι τα δύο πιο σημαντικά προβλήματα που ταλανίζουν τον κλάδο μας σήμερα.
Πόσο ισχυρό είναι, όμως, το δευτεροβάθμιο Συνδικαλιστικό όργανο που καλείται να αντιπαρατεθεί σε μια Διοίκηση που νοσεί από γραφειοκρατικές αγκυλώσεις ή σε μια Πολιτεία που έχει περιθωριοποιήσει τον Αστυνομικό, αρνούμενη να του παρέχει ακόμα και τα αυτονόητα; Πόση είναι η δύναμη που έχουν τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, αν μαζί τους δεν ακολουθούν τα απλά μέλη και να στηρίζουν τις όποιες προσπάθειες; Τι μπορείς τελικά να κερδίσεις αν δεν το πιστέψουν πρώτα αυτοί για τους οποίους θέλεις να αγωνιστείς; Όσο και να θέλει ένας στρατηγός να κερδίσει έναν πόλεμο, δεν θα τα καταφέρει αν δεν έχουν ψυχή οι στρατιώτες του.
Η Ομοσπονδία, οι Ενώσεις της και τα φυσικά μέλη, εμείς οι αστυνομικοί δηλαδή, είναι μια άρρηκτα συνδεδεμένη αλυσίδα που όποιος κρίκος και να σπάσει, αν σπάσει, χαλάει αυτή τη σύνδεση. Δεν μπορεί να υπάρξει Ομοσπονδία χωρίς Ενώσεις, ούτε Ενώσεις χωρίς μέλη. Διότι σε ποιόν ανήκει τελικά η Ομοσπονδία; Ανήκει σε όλους, από το ακριτικό μέλος που υπηρετεί στο Καστελόριζο ή στον Έβρο μέχρι και τον νεοεξελθέντα αστυφύλακα της «ζούγκλας» της Αθήνας. Οι βαθμοί, οι πόλεις ή τα πρόσωπα δεν έχουν καμία σημασία.
Η Ομοσπονδία είσαι εσύ, είμαι εγώ, είναι ο καθένας μας. Όλοι μαζί αποτελούμε ένα σύνολο γιγάντιο, έναν γίγαντα που κοιμάται και αλίμονο σε όποιον τα βάζει μαζί του όταν ξυπνήσει. Η δύναμη των αστυνομικών είναι τεράστια αλλά δεν το έχουμε καταλάβει. Αν ήμασταν όλοι δυναμικοί και διεκδικητικοί μα πάνω από όλα ενωμένοι, δεν θα υπήρχε κανένα εργασιακό πρόβλημα, καμία εργασιακή παρατυπία ή παρανομία. Η λογική, όμως, του «διαίρει και βασίλευε», έχει αποδειχθεί διαχρονικά πανίσχυρη...
Στην 24χρονη λειτουργία της, η Π.Ο.ΑΣ.Υ. κατάφερε αρκετές συνδικαλιστικές κατακτήσεις όχι από μόνη της, αλλά έχοντας πίσω της τα χιλιάδες μέλη που εξέφραζαν την δυναμική τους σε κάθε κινητοποίηση και σε κάθε κάλεσμά της. Έχουμε ξανατονίσει ότι τελευταία οι κινητοποιήσεις μας δεν είχαν την δυναμική που είχαν άλλοτε. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι παλιά διαμαρτυρόμασταν για να κερδίσουμε κάτι και ήμασταν αρκετές χιλιάδες, ενώ τώρα καλούμαστε να περισώσουμε ό,τι μπορούμε και δεν υπάρχει ανάλογη συμμετοχή. Εύκολα κάποιοι αποδίδουν ευθύνες σε πρόσωπα και σε θεσμούς ενώ δεν κάποιοι διολισθαίνουν και σε προσωπικές αντιπαραθέσεις. Κάποια blogs φιλοξενούν τέτοιες απόψεις που τελικά το μόνο που καταφέρνουν είναι να αποδομήσουν τη δυναμική των συνδικαλιστών που σε κάθε άλλη περίπτωση θα είχε μόνο συνδικαλιστικές επιτυχίες. Αλήθεια, ποιοι θίγονται και ποιους τρομάζει η συγκροτημένη συνδικαλιστική δράση της Π.Ο.ΑΣ.Υ; Ποιους ενόχλησε το άνοιγμα που κάναμε στην κοινωνία, αναδεικνύοντας ότι είμαστε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της και όχι αντίπαλοι με τους πολίτες; Ποιόν συμφέρει η φίμωση της Ελεύθερης Συνδικαλιστικής Φωνής; Αν ο καλοπροαίρετος αναγνώστης αυτού του άρθρου αναζητά ακόμα απαντήσεις σε αυτά τα ερωτηματικά, μάλλον δεν ζει στην Ελλάδα του 2012, όπου τα ποικιλώνυμα συμφέροντα μετακυλύουν ακόμα τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας στις πλάτες του αστυνομικού.
Ας θυμηθούμε ότι μας λοιδορούν για ό,τι και να κάνουμε. Αν κάνουμε συλλήψεις «γιατί τις κάναμε», αν δεν κάνουμε «γιατί δεν κάναμε». Αν κάνουμε ελέγχους είμαστε ακραίοι, αν δεν κάνουμε είμαστε ανύπαρκτοι. Όταν γίνονται επεισόδια κανείς δε θυμάται τους λόγους της διαμαρτυρίας, αλλά όλοι ασχολούνται με τη στάση της ΕΛ.ΑΣ. Πάντα ο «σάκος του μποξ» που ακούει στο όνομα «αστυνομικός» είναι έτοιμος να δεχθεί τα χτυπήματα κι εμείς αντί να εκφράσουμε την αντίθεση μας και να στηρίξουμε το σωματείο και την Ομοσπονδία μας, καθόμαστε παθητικά και κοιτάζουμε σαν θεατές.
Ε, όχι, τους πάει πολύ! Ήρθε η στιγμή ν' αλλάξουμε τα δεδομένα. Χωρίς το Συνδικαλισμό είμαστε τροφή στο στόμα του λύκου. Χωρίς την ασπίδα των Ενώσεων είμαστε ευάλωτοι. Χωρίς την Π.Ο.ΑΣ.Υ. θα μας συνθλίψουν στο μύλο της εργασιακής αδικίας που ήδη βιώνουμε. Αυτό επιδιώκουν χρόνια τώρα όσοι κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους. Δεν θα υποκύψουμε, όμως. Επαγρυπνούμε, αγωνιζόμαστε και κερδίζουμε. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
