kitsios_kostas

Πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Ιωαννίνων
ΚΙΤΣΙΟΣ Κωνσταντίνος

Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν

  Μετά το περίφημο «λεφτά υπάρχουν» του Γ. Παπανδρέου ή την προεκλογική δέσμευση του Α. Σαμαρά για επαναφορά των μισθών των ενστόλων στα προ του μνημονίου επίπεδα, πολλοί θα είναι αυτοί που στις επόμενες εκλογές δεν θα «τσιμπήσουν» ξανά και μοιραία θα οδηγηθούν σε άλλες ατραπούς.

  Είναι πλέον βέβαιο πως η αξιοπιστία των κομμάτων που όλα αυτά τα χρόνια εναλλάσσονταν στην εξουσία έχει πλέον καταβαραθρωθεί.

  Μαζί όμως με αυτά, έχει χαθεί και κάθε έννοια δικαίου καθώς, όπως όλες οι κοινωνικές ομάδες, έτσι και ο ένστολοι εργαζόμενοι, νιώθουν τον εμπαιγμό του επίσημου κράτους για μια ακόμη φορά μέσα από τις οριζόντιες περικοπές των μισθών τους οι οποίες μαζί με τις προηγούμενες φτάνουν μέχρι και 43%, χωρίς να μπορούν να ανταπεξέλθουν στα απολύτως απαραίτητα, με το ένα πακέτο μέτρων να διαδέχεται το άλλο που υποτίθεται ήταν το τελευταίο και πάει λέγοντας.

  Αναμφίβολα όμως στην πιο δεινή οικονομική θέση βρίσκεται ο συνταξιούχος συνάδελφος ο οποίος με το πρόσχημα της «διάσωσης της Ελληνικής οικονομίας», με τις συνεχείς περικοπές στις συντάξεις, την αύξηση της φορολογίας και την ακρίβεια των ειδών πρώτης ανάγκης, έχει οδηγηθεί σε οικονομικό μαρασμό χωρίς να μπορεί να ασκήσει την παραμικρή έστω μορφή πίεσης.

  Αν αναλογιστεί δε κανείς πως σχεδόν σε κάθε οικογένεια υπάρχει τουλάχιστον ένας άνεργος, που συντηρείται από την εναπομένουσα σύνταξη του γονιού του, τότε είναι πλέον βέβαιο πως ο συνταξιούχος αυτός οδηγείται σε οικογενειακή και κοινωνική ανέχεια.

  Εκτός από την συρρίκνωση της κύριας σύνταξής του μέσω αλλεπάλληλων περικοπών (μηνιαία εισφορά αλληλεγγύης, επιπλέον εισφορά αλληλεγγύης, μειώσεις 20%, ακόμη και πέναλτι 40% σ' αυτόν που συνταξιοδοτήθηκε και είναι κάτω των 55 ετών, επιπλέον μείωση κατά 12 %), δέχτηκε και μειώσεις των επικουρικών συντάξεων έπειτα από το γνωστό κούρεμα των αποθεματικών των ταμείων, καθώς και κατάργηση των δώρων εορτών και καλοκαιριού.

  Το τελειωτικό όμως χτύπημα για τον απόστρατο συνάδελφο, ο οποίος έχει συμβάλει τα μέγιστα σε ολόκληρο τον εργασιακό βίο, καταβάλλοντας με συνέπεια και στο ακέραιο τις οικονομικές του υποχρεώσεις σε εισφορές –κρατήσεις για σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, είναι η πλήρης διάλυση του συστήματος υγείας.

  Αναγκάζεται έτσι ο ίδιος να αγοράζει τα φάρμακά του χωρίς να βρίσκει ορισμένα από αυτά, να πληρώνει από την τσέπη του τις ιατρικές επισκέψεις, τις εξετάσεις, την συνταγογράφηση κλπ, λες και φταίει αυτός που κάποιοι ανεξέλεγκτα επί σειρά ετών λυμαίνονταν τα ταμεία μας και το σύστημα γενικότερα.

  Σαφώς και αυτά που έχει πληρώσει σε εισφορές σε ολόκληρο τον εργασιακό του βίο είναι κατά πολύ περισσότερα από τις παροχές που του παρείχαν, αν αναλογιστεί δε κανείς πως αρκετοί είναι αυτοί που δεν πήραν καν δεύτερο συνταγολόγιο γιατί απλά δεν το χρειάστηκαν επειδή ήταν υγιείς, τότε το σύστημα θα έπρεπε να είναι κατά πολύ πλεονασματικό.

  Τώρα όμως τι γίνεται, που το πλήρωμα του χρόνου έχει παρέλθει και τα «κουσούρια» ένα -ένα αρχίζουν να βγαίνουν, όπως αρθρίτιδα για τον πρώην δικυκλιστή, προβλήματα κυκλοφορικού από την ορθοστασία στην σκοπιά, κρυώματα από την ενέδρα στο ποτάμι και ένα σωρό άλλα προβλήματα τα οποία ο απόστρατος καλείται από μόνος του να αντιμετωπίσει, επιβαρύνοντας τον οικονομικό του προγραμματισμό;

  Προβλήματα που συναντάμε σε μεγαλύτερη κλίμακα στον κλάδο μας σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, λόγω της αγχώδους και στρεσογόνου υπηρεσίας, καθώς και των ακατάστατων ωραρίων που έχουμε. Πολλά δε απ' αυτά για να αντιμετωπιστούν χρειάζεται να βάλει κανείς βαθιά το χέρι στην τσέπη, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις δυστυχώς δεν αντιμετωπίζονται ούτε και μ' αυτόν τον τρόπο.

  Βρήκαν λοιπόν τη λύση του προβλήματος, αυξάνοντας τις εισφορές και καταργώντας τις παροχές. Συγχαρητήρια!!!

  Έτσι σκότωναν τα άλογα όταν γερνούσαν (!), αφού πλέον δεν μπορούσαν να προσφέρουν κάτι παραπάνω σε εργασία και επιβάρυναν το αφεντικό τους οικονομικά... Οι περήφανοι όμως συνταξιούχοι μας, αντί να καλούνται για μια ακόμη φορά να πληρώσουν το μάρμαρο για την «οικονομική κρίση» την οποία δεν προκάλεσαν οι ίδιοι, αλλά αντίθετα με την εργασία τους προσέφεραν και την ζωή τους ακόμη στον ευαίσθητο τομέα της δημόσιας ασφάλειας, θα ανέμεναν τουλάχιστον μια πιο αξιοπρεπή συμπεριφορά και αντιμετώπιση από την πολιτεία.

  Ποιοι όμως ευθύνονται γι' αυτή μας την κατάντια, ποιοι είναι αυτοί που τους έδωσαν το δικαίωμα να συμπεριφέρονται ως δήμιοι που αποφασίζουν και επιβάλλουν μαζικές «ευθανασίες»;

  Μα φυσικά όλοι εμείς που με την ψήφο μας τους αναδείξαμε για να μας εκπροσωπήσουν, και αντί να υψώσουμε φωνή διαμαρτυρίας για την οικονομική ανέχεια που μας οδήγησαν παλεύοντας με νύχια και με δόντια για τη διάσωση της ανθρώπινής μας υπόστασης καθόμαστε άπραγοι στον καναπέ, παρατηρώντας τους με απάθεια να μας σημαδεύουν ως ελεύθεροι σκοπευτές.

  Και θα συνεχίσουν να μας σημαδεύουν όσο εμείς που τους στηρίζαμε όλα αυτά τα χρόνια δεν αλλάξουμε τακτική και συνεχίσουμε να παρακολουθούμε αμέτοχοι την συντέλεια του οικονομικού και ψυχολογικού μας ευτελισμού.

  Διότι όσο συνεχίζουν να μην βάζουν το χέρι στην τσέπη ΟΛΟΙ, δυστυχώς το ίδιο έργο θα επαναλαμβάνεται με το βάρος να συνεχίζει να πέφτει στις ευπαθείς και ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες.

  Όταν π.χ. το περιβόητο USB που περιελάμβανε τη γνωστή λίστα περιφέρεται από το 2009 από υπουργό σε υπουργό χωρίς μέχρι στιγμής να έχει εισπραχθεί ούτε ένα ευρώ για λογαριασμό του Ελληνικού Δημοσίου, ενώ ήδη οι υπόλοιπες χώρες έχουν εισπράξει υπέρογκα ποσά, όταν τα 11,5 δισεκ. που θέλουν να εξασφαλίσουν από τα ειδικά μισθολόγια για το 2012 είναι το 1/3 περίπου της διαπιστωμένης φοροδιαφυγής, χωρίς αυτή να πρόκειται να την εισπράξουν ποτέ, όταν το ΕΚΑΣ των συνταξιούχων αφορά ποσό της τάξης των 140 εκατ. ευρώ και ταυτόχρονα η φοροδιαφυγή τριών και μόνο προσώπων αγγίζει τα 500 εκατ. ευρώ, όταν το πακέτο περικοπών για το 2013 από τα 7,8 δισ, που προέβλεπε το προσχέδιο του νέου κρατικού προϋπολογισμού ανέβηκε ήδη στα 9 δισ και το επιπλέον 1,2 δισ θα εξοικονομηθεί αποκλειστικά από μισθούς και συντάξεις, τότε δυστυχώς είναι αδιανόητο να συνεχίσουμε να παραμένουμε απαθείς.

  Οφείλουμε οργανωμένα, κόσμια και δυναμικά να δώσουμε μια ηχηρή απάντηση σε όλους αυτούς που υποθηκεύουν το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας. Και αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μαζικά, πυκνώνοντας και δυναμώνοντας τις τάξεις των πρωτοβάθμιων σωματείων, συμμετέχοντας όλο και πιο ενεργά στους αγώνες που δίνουν στο πλευρό της Ομοσπονδίας μας, χωρίς να παραβλέπουμε πως κάποια στιγμή και εμείς με την σειρά μας, όταν το πλήρωμα του χρόνου παρέλθει, αποχωρώντας από την ενεργό υπηρεσία, θα ελπίζουμε στην βοήθεια και την στήριξη των νεότερων συναδέλφων μας, όταν θα παραδώσουμε την υπηρεσιακή σκυτάλη.