Δεν είμαστε φασίστες

  Σε μια κρίσιμη εποχή για όλους μας, καθώς δίνουμε καθημερινά τη μάχη για την επιβίωση, ασκώντας ένα επικίνδυνο επάγγελμα και ενώ το συνδικαλιστικό μας κίνημα έχει χαράξει τις προτεραιότητές του, αίφνης καλούμαστε όλοι να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ...φασίστες!

  Εμείς που διεκδικούσαμε και διεκδικούμε χρόνια τώρα τον εκσυγχρονισμό και τον εκδημοκρατισμό όλων των λειτουργιών της Ελληνικής Αστυνομίας βρισκόμαστε σε θέση άμυνας για να αποδείξουμε τα αυτονόητα. Και σε ποιούς; Σε εκείνους που έβγαζαν «σπυράκια» στο άκουσμα και μόνο της λέξης εκδημοκρατισμός, λες και δεν ήξεραν ότι το αντίθετό της θα μπορούσε να είναι και το «εκφασισμός»! Αλλά και σε εκείνους, επίσης, που σκοπίμως ταύτιζαν τη διαδικασία του εκδημοκρατισμού με το δημοκρατικό φρόνημα του αστυνομικού, μόνο και μόνο για να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση από τα καίρια αιτήματά μας. Οποία, όμως, υποκρισία, να παριστάνουν σήμερα τους δημόσιους κατήγορους, εγκαλώντας μας κιόλας ότι «δεν βλέπαμε» και «δεν ακούγαμε».

  Ε, λοιπόν, και βλέπαμε και ακούγαμε και γι' αυτό γινόμασταν δυσάρεστοι. Το Μάιο του 2011 π.χ. με αφορμή και πάλι το στιγματισμό της αστυνομίας εξαιτίας επιχειρησιακών ενεργειών, υπήρξε μακροσκελέστατη ανακοίνωση της Ομοσπονδίας μας με 12 σημαντικότατες επισημάνσεις για τον περιβόητο εκδημοκρατισμό. Αναφέραμε, μεταξύ άλλων, την παρωδία των κρίσεων-προαγωγών, τη μη συμμετοχή μας στα υπηρεσιακά συμβούλια, τον ελλειμματικό διάλογο, την απαξίωσή μας ως θεσμού, την προσπάθεια αποσυνδικαλισμού, τη στέρηση του δικαιώματος της απεργίας, την τάση στρατιωτικοποίησης και ραμποποίησης του σώματος με την ανεπαρκέστατη εκπαίδευση, τη διαφθορά και τα πολλά μεμονωμένα κρούσματα αστυνομικής αυθαιρεσίας κλπ. Ζητούσαμε να αντιμετωπιστούν τα αίτια, να μπει τέλος στις περικοπές και να υπάρξουν μέτρα θωράκισης.

  Εις μάτην, όμως. Αντί η πολιτεία να αφουγκραστεί την κραυγή αγωνίας και απόγνωσης εκείνων που συνθλίβονταν στις μυλόπετρες της κρίσης και να μην τους αφήσει «ξεκρέμαστους», είναι γνωστό πώς πορεύτηκε. Έπρεπε να βάλουμε και να ξαναβάλουμε πλάτες γιατί κινδύνευε η Πατρίδα. Αλλά η βαρβαρότητα στην ημερήσια διάταξη, η κοινωνία υπό διάλυση, το κράτος ανύπαρκτο. Κι εμείς, το δικό μας Γολγοθά για να βγούμε ασπροπρόσωποι.