Αλήθειες και ψέματα

Ενόψει του 25ου εκλογοαπολογιστικού συνεδρίου, επιχειρήθηκε από ορισμένες πλευρές να αμφισβητηθεί όχι μόνο το προεδρείο της Ομοσπονδίας, αλλά και συνολικά το συνδικαλιστικό μας κίνημα. Και δεν αναφερόμαστε φυσικά στην καλοπροαίρετη κριτική ή στις προτάσεις για την διαμόρφωση των κοινών μας θέσεων στο πλαίσιο των θεσμικών μας λειτουργιών.

Αναφερόμαστε στις γενικότητες και τους αφορισμούς περί ενότητας και ανανέωσης, περί πάταξης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και διαφθοράς και μάλιστα από πρόσωπα που είτε μετέχουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο στα όργανά μας είτε γνωρίζουν πολύ καλά ότι το πλαίσιο αρχών λειτουργίας της ΠΟΑΣΥ είναι ξεκάθαρο σε αυτά τα ζητήματα. Και αντί οι ίδιοι να τα υπηρετούν και να τα διαφυλάττουν, τα χρησιμοποιούν για να εμφανίσουν μελλοντικά –άραγε γιατί όχι από χθες- δήθεν μια άλλη, καλύτερη πρόταση συνδικαλιστικής παρουσίας και δράσης.

Αλλά οι γνωρίζοντες, φυσικά και δεν «τσιμπάνε». Κανείς δεν έχει θέσει κανέναν περιορισμό και σε κανέναν. «Επαναστατικόμετρο» για την απόρριψη των όποιων δυναμικών προτάσεων και δράσεων για την άσκηση πίεσης προς τις εκάστοτε κυβερνήσεις, δεν υπήρξε ποτέ στην ΠΟΑΣΥ. Απεναντίας, η έγνοια μας ήταν η μεγαλύτερη δυνατή συμπόρευση και συμμετοχή στις κινητοποιήσεις και όχι η απαξίωση και ο αποσυνδικαλισμός. Πρώτοι εδώ, αναδείξαμε ακόμα και το έσχατο όπλο της απεργίας...

Το προσκλητήριο για συνδικαλιστική αφύπνιση και δράση ήταν διαρκές και γράφτηκε ανεξίτηλα στη Μεσογείων 96, αλλά και σε κάθε άλλη γωνιά της Ελλάδας, εκεί όπου υπήρχε και υπάρχει αναμμένη η φλόγα της συνδικαλιστικής πρωτοπορίας, παλιάς και νέας, χωρίς διακρίσεις και περιορισμούς. Τούτο οφείλεται και στην τροποποίηση του συνδικαλιστικού νόμου που ήρθε ακριβώς τη στιγμή που το κίνημα παρουσίαζε εγγενείς αδυναμίες και έπρεπε να αντιμετωπιστεί η φυσιολογική «αδράνεια του συστήματος». Η αντιπροσωπευτικότερη εκπροσώπηση των συναδέλφων με την απλή αναλογική στις αρχαιρεσίες, είναι η καλύτερη απόδειξη, άλλωστε, ότι δεν υπήρξαν προσωπικές στρατηγικές ή τακτικές.

Το συνδικαλιστικό κίνημα των αστυνομικών, έχοντας συμπληρώσει σχεδόν τρεις δεκαετίες σκληρών διεκδικητικών αγώνων, διδασκόμενο τόσο από τα δικά του λάθη, όσο και από τα λάθη των άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων, μπορεί, ωστόσο, να αισιοδοξεί για το αύριο. Τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα, όσο επιχειρούν να τα εμφανίσουν οι άσπονδοι φίλοι του. Εξάλλου, μέσα από τα προβλήματα, μέσα από τις διαφωνίες και τις αντιπαραθέσεις προκύπτει το καλύτερο. Αρκεί βεβαίως να γνωρίζουμε τι θέλουμε, πού πάμε και με ποιους πάμε.

Η ΠΟΑΣΥ έχει αποδείξει ότι βαδίζει σταθερά στο δρόμο του αγώνα με στόχο την υπεράσπιση των εργασιακών συμφερόντων των μελών της, έχοντας ως σύμμαχο την ίδια την ελληνική κοινωνία. Όποιος ξεστρατίζει από αυτήν την πορεία, αργά ή γρήγορα, νιώθει τη μοναξιά της εγκατάλειψης, αλλά και τον οίκτο των υπολοίπων.