Αθήνα, 21 Ιουλίου 2025

          Αρ. Πρωτ.605/14/15

Προς: Την Διαρκή Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων

Θέμα: «Υπόμνημα της Π.Ο.ΑΣ.Υ. για το άρθρο 269 σχεδίου νόμου του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών»

Αξιότιμε κ. Πρόεδρε,

Αξιότιμα Μέλη,

Η Ομοσπονδία μας, σε συνέχεια των παρατηρήσεων που υπέβαλλε στο πλαίσιο της διαβούλευσης του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, επανέρχεται σήμερα, υποβάλλοντάς σας συγκεκριμένο Υπόμνημα, προκειμένου να το λάβετε υπόψη σας και προβείτε σε μια ορθή και δίκαιη για το αστυνομικό προσωπικό, ρύθμιση.

Το προτεινόμενο άρθρο 269 αφορά στην αποζημίωση και τη σύνταξη οικείου προσώπου σε περίπτωση βίαιου θανάτου αστυνομικού, αλλά αν ψηφιστεί ως έχει, θα εφαρμόζεται μια άνιση και διαφορετική αντιμετώπιση του θανάτου από βίαιο συμβάν.

-Άλλη σύνταξη αν σκοτωθεί κάποιος αστυνομικός π.χ. από βόμβα που θα εκραγεί σε κάποια αστυνομική υπηρεσία ή σε όχημα και άλλη αν εκραγεί στο σπίτι του.

-Άλλη σύνταξη αν σκοτωθεί με την υπηρεσιακή μοτοσυκλέτα και άλλη αν σκοτωθεί λόγω δολιοφθοράς π.χ. στα φρένα της ιδιωτικής του μοτοσυκλέτας.

-Άλλη αντιμετώπιση αν δολοφονηθεί ή τραυματιστεί θανάσιμα από μεμονωμένο άτομο ή ομάδα, κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του και άλλη λόγω της ιδιότητάς του ως εν ενεργεία ή εν συντάξει στρατιωτικός.

Αλήθεια, γιατί αυτή η αντιμετώπιση αφού  ο αστυνομικός είναι «οιωνεί σε υπηρεσία 24 ώρες το 24ωρο»;

Δεν γνωρίζει ο νομοθέτης ότι υπάρχουν συνταγματικές διατάξεις για τη φύση και την αποστολή της Ελληνικής Αστυνομίας  από τις οποίες ερμηνεύεται ότι όλα τα όργανα του κράτους, και ειδικά η αστυνομία, φέρουν διαρκή ευθύνη και είναι σε διαρκή ετοιμότητα για τη διαφύλαξη της συνταγματικής νομιμότητας;

Ή μήπως να αναφερθούμε σε ό,τι προβλέπεται ρητά από νόμους και προεδρικά διατάγματα; Ακόμα και στον Κώδικα Δεοντολογίας του Αστυνομικού Προσωπικού -Άρθρο 2 παρ. α αναφέρεται ότι ο αστυνομικός υπόκειται στις αρχές της διαρκούς ετοιμότητας και της διαρκούς διατεταγμένης υπηρεσίας. Επίσης, το Π.Δ. 120/2008 –Άρθρο 2 περί πειθαρχίας, σε συνδυασμό με την έννοια της "αδράνειας" ή της "μη επέμβασης" και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας παραπέμπει σε υποχρεώσεις του αστυνομικού ακόμα και εκτός υπηρεσίας (επέμβαση σε περιπτώσεις τέλεσης αυτόφωρων εγκλημάτων).

Το επίμαχο Άρθρο συνάντησε την κατακραυγή όλων των αστυνομικών και το αναφέραμε στο πλαίσιο της δημόσιας διαβούλευσης, αλλά ήρθε προς συζήτηση, ως είχε. Το παράδοξο είναι ότι το ίδιο άρθρο με άλλη αρίθμηση (Άρθρο 105) είχε ενταχθεί τον Απρίλιο του 2024 σε άλλο νομοσχέδιο του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, αλλά κατά τη συζήτηση που έγινε εδώ στη Βουλή, αντιδράσαμε και αποσύρθηκε αμέσως. 

Επειδή θέλουμε να πιστεύουμε ότι η ατυχής διάκριση που έχει εμφιλοχωρήσει ξανά στο υπό ψήφιση Σχέδιο Νόμου αποτελεί «προϊόν» ελλιπούς ενημέρωσης των συντακτών του, σας καλούμε να υιοθετήσετε τις παρατηρήσεις μας, καταδεικνύοντας εμπράκτως το ενδιαφέρον της πολιτείας για τη θωράκιση του αστυνομικού.

Άλλωστε, όπως προκύπτει και από τα στατιστικά στοιχεία του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, υπάρχουν περιπτώσεις βίαιων συμβάντων που, αν η εν λόγω ρύθμιση ψηφιστεί ως έχει, δεν θα μπορούν να υπαχθούν στο άρθρο αυτό, λόγω της μονομερούς διατύπωσής του (διατεταγμένη υπηρεσία που συνεπάγεται αυξημένο κίνδυνο).

Σημειώνουμε, πάντως, ότι ο νομοθέτης έλαβε υπόψη του κάποιες παρατηρήσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου ώστε να  υπάρξει ευνοϊκή αντιμετώπιση των γονέων όσων αποβιώνουν, παρέχοντάς τους τη δυνατότητα να σταθμίσουν την πλέον συμφέρουσα γι’ αυτούς επιλογή και να επιλέξουν μεταξύ της καταβολής του εφάπαξ οικονομικού βοηθήματος ή της χορήγησης της σύνταξης.

Επίσης, η ευνοϊκή αντιμετώπιση επεκτείνεται και στα αδέλφια του θανόντος που δεν έχουν συμπληρώσει το 24ο έτος της ηλικίας τους, ενώ οι προτεινόμενες ρυθμίσεις θα ισχύσουν για συμβάντα που έλαβαν χώρα από 1ης Ιανουαρίου 2023 και εφεξής.

Όμως επαναλαμβάνουμε ότι,  αν ψηφιστεί ως έχει το άρθρο, θα θεσμοθετηθεί η αδικία καθόσον το Ελεγκτικό Συνέδριο, όπως προκύπτει και από τη σχετική γνωμάτευση που επικαλείται ο νομοθέτης, αντιμετωπίζει επιλεκτικά τους βίαιους θανάτους.

Ενώ επικαλείται τις διατάξεις των άρθρων 6 και 32 του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων, αναφέρεται προφανώς εκ παραδρομής μόνο στην πρόβλεψη της παρ. 2 του άρθρου 6 και της παρ. 2 του άρθρου 32 του π.δ. 169/2007 για τους παθόντες συνεπεία επαυξημένου κινδύνου ή από απρόοπτο συμβάν.

Παραβλέποντας, δηλαδή, την πρόβλεψη της παρ. 5 του άρθρου 6 και της παρ. 6 του άρθρου 32 του ίδιου π.δ. 169/2007 που ρητά αναφέρουν το ζητούμενο,  ήτοι την κάλυψη των παθόντων και τη χορήγηση σύνταξης στην πατρική οικογένεια, χωρίς την εξέταση συνδρομής άλλων προϋποθέσεων, αν ο υπάλληλος ή ο στρατιωτικός είχε δολοφονηθεί από τρομοκράτες ή άλλα άτομα λόγω της υπαλληλικής – στρατιωτικής του ιδιότητας ή της ενάσκησης των καθηκόντων του.

Για την αποκατάσταση, λοιπόν, των ανωτέρω και την παροχή ολοκληρωμένης προστασίας στο ένστολο προσωπικό της Ελληνικής Αστυνομίας απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα και την τρομοκρατία, προτείνουμε την αναδιατύπωση της παρ. 1 του άρθρου 269, ως εξής:

«1. Οι γονείς του άγαμου χωρίς τέκνα υπαλλήλου ή στρατιωτικού, ο οποίος έχει διορισθεί για πρώτη φορά στο Δημόσιο ή έχει καταταγεί ως στρατιωτικός, αντιστοίχως, μετά την 1η Ιανουαρίου 1993, χωρίς να έχει ασφαλιστεί σε κανέναν ασφαλιστικό οργανισμό κύριας ασφάλισης έως την 31 Δεκεμβρίου 1992, εφόσον αυτός αποβιώσει σε διατεταγμένη υπηρεσία που συνεπάγεται αυξημένο κίνδυνο και ένεκα αυτής ή από τρομοκράτες ή άλλα άτομα λόγω της υπαλληλικής – στρατιωτικής του ιδιότητας ή της ενάσκησης των καθηκόντων του, ως εν ενεργεία ή εν συντάξει στρατιωτικού, μπορούν, σε περίπτωση που δικαιούνται το εφάπαξ οικονομικό βοήθημα της παρ. 17 του άρθρου 8 του ν. 2592/1998 (Α΄ 57), να επιλέξουν αντί αυτού τη σύνταξη της παρ. 2 του παρόντος».

Προς διευκόλυνσή σας, καταθέτουμε επίσης, Σχέδιο Τροπολογίας με ανάλυση συνεπειών ρύθμισης και αντίγραφο του υπ' αριθ. 1744/ 24/964234 από 11-05-2024 εγγράφου του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, από το οποίο προκύπτει ο πληθυσμός των αστυνομικών, νέων ασφαλισμένων (κατάταξη μετά την 01-01-1993), που δολοφονήθηκαν τα τελευταία 27 έτη από βίαιο συμβάν, ήτοι λόγω της στρατιωτικής τους ιδιότητας ή της ενάσκησης των καθηκόντων τους (ν.1977/1991).